january has april's showers and two and two always makes up five.

Książki, które trafiają w swój czas. Nigdy mi nie wierzył, kiedy mówiłam, że tak właśnie się dzieje. Że one na mnie czekają, zjawiają się w najmniej spodziewanych momentach, odnajdują mnie po miesiącach, latach. 

Przecież czytałam większość książek Murakamiego, przecież koło tej w niebieskiej okładce przechodziłam w księgarni setki razy. Dwa dni temu ją kupiłam, w przypływie nagłego impulsu, niczym nieuzasadnionej potrzeby.

W innym, jakimś równoległym świecie, który byłby (mógłby być) moją rzeczywistością zaczęłabym czytać ją już w tramwaju, a po przyjściu do domu zapytałabym go czy to nie cudowne, że ta powieść trafiła do mnie właśnie teraz.

Wzruszyłby pewnie ramionami, może się uśmiechnął, może powiedział, że przesadzam.

"Tak więc dorastaliśmy osobno i skończyło się na tym, że przestałem ją odwiedzać. Co prawdopodobnie ("prawdopodobnie" to jedyne słowo, które tu pasuje) (...) było błędem. Powinienem trzymać się tak blisko niej, jak tylko mogłem. Potrzebowałem jej, a ona potrzebowała mnie. Byłem jednak zbyt nieśmiały i za bardzo bałem się zranienia. Już nigdy więcej jej nie zobaczyłem. To znaczy, spotkałem ją dopiero wiele lat później."

"Wtedy jednak nic nie rozumiałem. Nie rozumiałem, że mogę skrzywdzić kogoś tak straszliwie, że osoba ta już nigdy nie dojdzie do siebie. Że można, po prostu żyjąc, zranić inną istotę tak bardzo, że rana ta już nigdy się nie zagoi."

oraz

"Uznałem, że to trzeci etap mojego życia - dwanaście lat między rozpoczęciem nauki w college'u a ukończeniem trzydziestki. Lata rozczarowań i samotności. I ciszy. Lata zamrożone, podczas których zamknąłem uczucia gdzieś głęboko w swoim wnętrzu."

(Haruki Murakami Na południe od granicy, na zachód od słońca.)

Tak.